Przedmiotem badań przedstawionych w monografii jest komunikacja Kościoła katolickiego w Polsce z wiernymi i otoczeniem zewnętrznym w okresie pierwszej fali pandemii Covid-19. Interdyscyplinarne badania zrealizowano w paradygmacie badawczym J. Cardina, obejmującym trzy etapy naukowej eksploracji: widzieć – ocenić – działać. Na pierwszym etapie badań (widzieć) poddano analizie komunikację Kościoła w czterech perspektywach: prawnej, pragmalingwistycznej, medialnej i socjologicznej – w tych ujęciach sformułowano wnioski i rekomendacje (rozdziały I-IV). Na podstawie uzyskanych interdyscyplinarnych wyników badań zrealizowano drugą część etapu badawczego (ocenić – działać) w perspektywie teologicznopastoralnej. Stosując metodę analizy krytycznej i wnioskowania, dokonano syntetycznej oceny komunikacji Kościoła w hermeneutycznym kluczu trzech podstawowych funkcji Kościoła: prorockiej, kultycznej i pasterskiej. Procedura ta pozwoliła zamknąć trzeci etap badawczy rekomendacjami teologicznopastoralnymi i duszpasterskimi adresowanych do Kościoła katolickiego w Polsce (rozdział V Raportu). Cechą znamienną realizacji w okresie pierwszej fali COVID-19 zarówno funkcji prorockiej, jak i kultycznej była mediatyzacja przepowiadania i sprawowania sakramentów, szczególnie Eucharystii. Przyniosło to nowe sposoby uczestniczenia w kulcie, w liturgii, w sakramentach (Eucharystia, sakrament pokuty i pojednania) oraz zauważalny trend prywatyzacji wiary. Tym samym postawiło Kościół przed koniecznością poszukiwania nowych form duszpasterstwa.